Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Wilskracht
van een Belgische jongen die dacht dat je door genoeg wilskracht een relatie kan redden
-nu het verhaal "Wilskracht" van de kant van de ander!-
-lees het verhaal van Suzanne "Mijn relatie met Henri"-
-komt 't toch weer goed tussen Suzanne en Henri?-
Het was in 1995 dat we elkaar tegen het lijf liepen in een plaatselijke discotheek. Zij, een mooie meid uit mijn dorp.
Ik observeerde haar een paar weken en wilde werk van haar maken. Juist toen zag ik haar staan met een ander.. Ze zag mij kijken en genoot er blijkbaar van dat ik teleurgesteld was, waardoor ik besloot haar een koekje van eigen deeg te bezorgen. Zo gezegd,zo gedaan, een week later sta ik daar met een ander en zie ik haar furieus reageren Ik begreep dat dit niet de manier was om een relatie te beginnen en stapte op haar af.
Maar bij haar was wel wat twijfel ; ze wist niet of ze al aan een relatie toe was. December 1997.
Zij was toen 18 en ik 21.
Zij ging nog naar school, ik werkte. Iedere avond spraken we af aan het kerkje van een deelgemeente waar zij passeerde als ze van school kwam. Niet zover van mijn huis.
Daar begonnen bij haar de twijfels weer de kop op te steken en we wisselden wat brieven uit.. Toch besloot ook zij om het toch een kans te geven en te zien wat er gebeurde . Zij durfde het niet te zeggen tegen haar ouders en haar ouders deden dan ook alsof ze van niks wisten.
Ik besloot met haar vader te praten over wat hun probleem was ; ik ben afstammeling van een familie, bekend in de gemeente, die allemaal de ene vrouw na de andere verslijten… en dat wilden ze hun dochter besparen. Dus maaakten ze dat we moeilijk contact konden leggen met elkaar. Ik was jammer voor hen inventief en ging bij hun overburen post te vatten, iedere dag.
Zo kon ik haar nu en dan ontmoeten, wanneer ze naar buiten kwam. Mijn ouders hadden echter problemen met haar ouders hun gedrag en mijn pa besloot bij hen langs te gaan. Op een gegeven dag mocht ik opeens binnen bij haar ouders, de poort was open.
Zwanger
We gingen samen op verlof bij mijn ouders. We waren echt gelukkig dat moment, ondanks de problemen met haar ouders.
En dan, 1999, mijn vriendin komt op zondag bij mij thuis met een lang gezicht. Er scheelt iets, maar ze kan het niet zeggen. Na lang aandringen vertelt ze me dat ze zwanger is. Efkes slikken ! Ik betrek er mijn moeder bij. Ik was doodgelukkig maar hoe zouden we dit aanpakken?
Enkele weken na elkaar kwam mijn vriendin bij mij thuis langs om te bekijken hoe het we zouden aanpakken, er werden zelfs al namen besproken voor het kindje…
Enkel één probleem, hoe zouden we dit aan haar ouders vertellen ? Ze zat in haar laatste jaar en had niet direct zicht op werk. Het gaan zeggen tegen haar ouders was de grootste verschrikking. We zijn er samen naar toe gegaan en net op het moment dat ik het wil zeggen flapt haar moeder uit dat ze het allang gemerkt had.
Het volgende moment word ik aan de deur gezet omdat ze willen praten met hun dochter…
Enkele weken later zie ik mijn vriendin terug. Ik had ze al die tijd niet gezien omdat ze gewoon niet buiten mocht , en vertelt ze me iets dat mijn ganse leven zal blijven hangen. Haar pa had een dokter geregeld in Nederland om abortus te plegen en dat was ondertussen zelfs al gebeurd.
Ik was in alle staten, dat begrijp je !
Nadat ik een beetje bedaard was vertelde ze me dat het een verstandige beslissing was geweest om het kind weg te nemen.
Ze was godver al drie maand ver !
Doordat ik zag dat ze er zelf onder leed besloot ik haar te steunen en er niet teveel meer over te praten. Het deed toch alleen maar pijn en het was nu eenmaal gebeurd.
Ik weet niet goed hoe, maar ze was veranderd.
Ze leefde opeens langs mij.
Toch wou ik doorgaan met onze relatie en zij ook. We hadden het toch goed voordien ?Als ge iets wilt doen lukken dan lukt dat ook, dacht ik.
Zij ging zich ongemakkelijk voelen als we intiem waren. Ze heeft wel duizend redenen opgegeven waarom het haar niet meer lukte. Maar telkens ik iets aan die redenen deed stak er een andere de kop op. De echte reden wist ik goed genoeg maar die wees ze altijd af. Zij was dat allang vergeten. Ik geraakte gefrustreerd en er ontstonden spanningen. Maar niet gelaten, al de rest in onze relatie marcheerde. ik cijferde mezelf een beetje weg op dat vlak ..
We werden zeer hard tegenover elkaar. Over het verleden kon mijn vriendin niet praten. De abortus is ons blijven achtervolgen maar we konden het niet ongedaan maken en er ook niet over praten.
We gingen samenwonen in een appartementje, op mijn vraag. Zij was er niet klaar voor zei ze ; dat was te vlug Toch gingen we samenwonen. Ik dacht dat als ik haar wegtrok bij haar ouders dat ze meer respect zou krijgen en dat de rest wel zou volge ik wilde het doen lukken.
We hadden een fantastische tijd samen in ons nestje. Behalve dat er enorme spanningen waren op gebied van intimiteit. Ik besloot om daar iets aan te doen en riep de hulp in van een seksuologe. We gingen er naar toe en bouwden onze seksuele relatie terug op.
Maar dat lukte niet zo goed en ik ging eens alleen naar die therapeute. Zij vertelde mij dat het eigenlijk hopeloos was ; mijn vriendin had weinig respect voor mij en het probleem lag op seksueel vlak lag ook bij haar, als ze zelf de beslissing zou nemen om op consultatie te komen was er misschien nog een beetje hoop maar dat moest op haar eigen initiatief gebeuren. De therapeute wist alles van het verleden maar toch vond mijn vriendin het niet nodig.
Ik bleef er maar van overtuigd als we het echt wilden doen lukken het dan ook zou lukken. Zij wou geen intimiteit in dat appartement omdat iedereen ons dan kon horen. Dat was opeens het argument.
Een brief
We gingen op zoek naar een eigen huis en hadden de kans om het huis van haar grootouders te kopen, we zouden het verbouwen.
We kochten het huis samen maar mijn vriendin kreeg een hele smak geld van haar ouders. Ik had dat geld niet dus moest alles zorgvuldig op papier gezet worden bij de notaris.
Maar aangezien ik wel twee handen aan mijn lijf heb en een grote vriendenkring besloot ik mijn deel daarin te bemachtigen, wat ook lukte. Ik heb een jaar in dat huis gewerkt, iedere dag tot ik er bij neerviel. Talrijke vrienden en men twee broers kwamen geregeld meehelpen, zelfs men vader kwam een handje toesteken wanneer hij kon.. Na een jaar konden we het huis betrekken. We waren doodgelukkig…
Tot dat het oude zeer weer kwam opsteken.
Het huis was niet zover van haar thuis en ze ging zowat ieder dag naar haar ma.
Dat begon mij te irriteren omdat ze alles uit de doeken ging doen wat bij ons gebeurde en nooit haar eigen mening had, ze gebruikte altijd de mening van haar ouders. Na maanden naast elkaar geleefd te hebben schreef ik een brief naar haar pa,waarin ik ten einde raad zijn medewerking vroeg om zijn dochter en mij tot elkaar te brengen.Ik overhandigde hem bovendien een brief die ik kort daarvoor aan mijn liefste geschreven had:
Liefste Suzanne,
Al verscheidene malen heb ik een gesprek willen beginnen over het feit dat het de laatste tijd niet meer te genieten is tussen ons. Telkens zeg je eerst dat ik maar moet vertrekken als het mij niet aanstaat en dan opeens dat je niet meer weet wat te zeggen. Wel, ik heb voor mezelf eens alles op een rijtje gezet en ben tot de volgende conclusie gekomen. Ik kan niet meer verder op deze manier want voor jou is ons huis niet jouw thuis.
Je kan nochtans heel lief zij. En als je wil zelfs heel begrijpend maar jammer genoeg gebeurt dit niet zo vaak. Je bent niet dikwijls meegaand met veel van onze kameraden en je hebt moeite om u aan te passen aan een ander, de ander moet zich maar aanpassen aan jou. Je kan nochtans zo goed overweg met kinderen en als er gewerkt moet worden sta je altijd klaar, behalve thuis. Daar houdt u iets tegen. Het lijkt alsof ge in een kooitje zit en er niet wilt uitkomen. Dat kooitje staat volgens mij bij je oude thuis...
Je gaat s’middags naar je ma eten, terwijl je weet dat ik dat niet wil alsook het feit je onze was nog altijd naar je ma draagt terwijl uw ouders zo goed zijn geweest om voor een wasmachine te zorgen voor ons, ze staat daar al vijf maanden te niksen.
Ik kom nooit ofte nimmer op de eerste plaats in jouw gedachten en dat kwetst mij enorm; bijvoorbeeld als je naar de beenhouwer gaat en bloedworst meebrengt voor je ma zonder dat ze dat vraag.Terwijl ik al verschillende malen gevraagd heb om droge worsten mee te brengen en je er geen mee hebt, ik bedoel daarmee dat jij meestal automatisch aan uw ouders denkt zonder dat ze het vragen en nooit aan mij.
Dan is er nog dat andere groot probleem; die beslissing die genomen werd zonder mij, waar ik het trouwens nog altijd moeilijk mee heb en waar jij al jaren door getraumatiseerd bent zonder het te willen toegeven. Ik vind het heel erg wat er toen gebeurd is, denk nog steeds dat het jouw beslissing niet geweest is en denk ook dat ge daar zo een enorm schuldgevoel aan overgehouden hebt, dat het uiteindelijk onze relatie zal kapot helpen . Je wilt er niet over praten met mij noch met iemand anders en zoekt geen hulp maar onze relatie lijd er wel geweldig onder en ge weet da! Toch weiger je om er ook maar iets aan te doen of zelf hulp te zoeken. Ik heb mijzelf niets te verwijten wat oplossingen zoeken voor dat probleem betreft; ik ben je altijd tegemoetgekomen in al jouw wensen op da gebied en heb zelfs hulp gezocht elders om er maar uit te geraken. Jij hebt altijd alles afgelogen en nu pas recent toegegeven dat het door dat is dat we geen intieme momenten meer hebben, zelfs geen mooie zoenen. Ik vind dit heel erg, zowel voor jou als voor mij.
Het enige wat ik mijzelf verwijt betreffende dat voorval is het feit dat ik je nooit iets gevraagd heb i.v.m. voorbehoedsmiddelen en dat omdat ik dacht dat je de pil nam, anders zou je me niet laten doen, dacht ik dus…stom van mij!. Voor de rest kan ik over dit onderwerp nog weinig toevoegen want ik weet niet meer wat ik nog meer kan doen, of zeggen.
Ik weet dat je ouders je het altijd zo makkelijk mogelijk proberen te maken en alleen het allerbeste willen voor jou, dat wil ik trouwens ook, maar een beetje zelfstandigheid kan nooit geen kwaad. Wij twee zouden moeten samen leven, beslissen en dingen doen en niet jij samen met je ouders, zoals je nu veel doet.Je hebt mij een tijdje geleden gevraagd of ik je nog graag zie en ik moet eerlijk zeggen dat mijn vlam aan het minderen is, maar zoveel als ik hoopte dat jij ze terug zou aanwakkeren doof je ze alleen maar uit door niks te willen ondernemen.
Ik ben nu weg voor een week en hoop dat je dit alles rustig leest en in jou opneemt en er uw eigen conclusies uit trekt. Ik heb nu jaren gevochten tegen alles en iedereen om onze relatie te redden en ik vind dat jij dat ook wel eens mag doen en tonen nu... Mijn energie is op maar als ik weet dat jij er nog wilt voor vechten dan doe ik dat ook, maar niet meer alleen. Dit is je allerlaatste kans en ik meen het!
Ik zal er niet over beginnen maar hoop dat jij tegen dat ik thuis kom weet met wie je verder wilt in je leven en hoe! Dan pas kunnen wij twee samen verder...
Henri
Veel te verbergen
Dit was men brief die ik een jaartje geleden schreef. Reactie : GEEN !
Dus ik vertrok, in zak en as, ik trok me terug in bij mijn ouder. November 2006.
Iedere dag kwam ze langs om het goed te praten, ik wou niet meer praten. Zij had de kans gehad. Het huis werd op haar naam gezet en ik kreeg het deel dat mij wettelijk toekwam, niet genoeg, maar wettelijk was daar niks tegen in te brengen…
Uiteindelijk kwamen we in januari 2007 terug in contact en begonnen te praten. Mijn vriendin wist goed wat fout was gegaan en besloot meer dingen samen te doen en samen te beslissen.
Haar pa werde er bijgehaald en het verleden werd op tafel gesmeten ; waarom hadden ze mij niet betrokken bij die beslissing om dat kindje weg te nemen? Antwoord ; wat zou dat veranderd hebben. Het is onze dochter !
Resultaat ; mijn vriendin zet haar pa aan de deur en we besluiten het nog een kans te geven. En dat lukt wonderbaarlijk,behalve vrijen. Dat was nog altijd moeilijk.
De laatste maanden echter had ze opeens veel te verbergen voor mij. Ik mocht niet weten wie er haar belde, van wie ze die voordurende smsjes kreeg. Ik was wantrouwig zei zij.
Nu ja, zowat twee maand geleden betaal ik haar gsm factuur online en toevallig zie ik daar enkele hele lange gesprekken op staan. Je moet weten dat Suzanne geen babbelaar is en dat ik ze maximum 3 minuten aan de telefoon kan doen hangen.
Ik vertrouwde dat zaakje niet en belde het nummer op. Het was haar baas van haar weekendwerk, waar we soms wat discussie over hadden. Ze ging er té graag heen.
Eens ze thuisgekomen was vroeg ik haar of ze me niets te vertellen had ; eerst niks en dan opeens dat ze het niet meer zag zitten met mij.
Reden : het gaat niet meer !
En door wat gaat het niet meer? Ik kan geen energie meer in onze relatie steken, zegt ze me.
Ik zeg haar dat ik heus wel voel dat er meer achter zit en lang aandringen biecht ze op dat ze gevoelens heeft voor iemand anders maar dat dat niks te maken heeft met ons. Ik heb direct gekapt en nu zit ik hier te typen…
Ik wilde het doen lukken maar dat was niet genoeg. Je moet met twee zijn die dat willen !
Henri Dehaemel
